بررسی نظریه پیچیدگی و تبیین اشارات آن در مدیریت سازمانهای آموزشی

این مقاله با استفاده از روش تحلیلی به خاستگاه نظریه پیچیدگی و تاثیر آن در مدیریت سازمان‏های آموزشی اشاره می‎کند. متفکران نظریه پیچیدگی معتقدند سازمان‏های آموزشی، سیستم‎هایی خود ـ سازمان، پیچیده و غیرخطی هستند، بنابراین تغییرات آنها را نمی توان با اصول مدیریت سنتی توجیه نمود و مدیریت آنها می‏بایست مدیریتی خلاق، انعطاف‏پذیر نسبت به تغییر، بی‏ثباتی و تنوع، تدوین برنامه‎های کوتاه مدت، بازدارنده نسبت به تمرکز قدرت و سلسله مراتب و کنترل از بالا به پایین، مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل، و به صورت گروهی و اشتراکی باشد. در مقاله دلالت‏های ارزشمند این نظریه تحسین می‏گردند، اما به دلیل ماهیت نسبی‏گرای مدیریت پیچیده و چگونگی تطبیق سیستم خود ـ سازمان با مدیریت و نحوه عملی مدیریت گروهی، بر رعایت احتیاط در کاربرد عملی آن تاکید می‎شود. در نهایت نتیجه‏گیری می‏شود که مدیریت پیچیدگی مبتنی بر ارتباط مفاهیم مکملی چون نظم/ بی‏نظمی می‏تواند مبنای مناسبی برای مدیریت سازمان‏های آموزشی محسوب شود.